dinsdag 30 maart 2021

De heuvel die ons wacht - vertaling gedicht Amanda Gorman (Workshop onder leiding van Will van Broekhoven)

 

bij het ochtendgloren vragen wij ons af, waar wij het licht

kunnen vinden in deze nooit eindigende schaduw. het verlies

 

dat we dragen, een zee waar wij doorheen moeten. wij hebben

de buik van het beest uitgedaagd. wij hebben geleerd dat stilte

 

niet altijd vrede betekent, wat juist is niet altijd rechtvaardigheid.

nochtans is het dag vóór wij het beseffen. op een of andere wijze

 

doen we het. op een of andere manier zijn wij de getuigen van

een natie die niet is gebroken. wij staan ver van onze beschaving,

 

ver van onze oorspronkelijkheid. maar dit betekent niet, dat wij

streven naar een vorm van perfect samenzijn. wij streven naar

 

een doel, om een land te verwezenlijken met aandacht voor

alle culturen, karakteristieken en menselijke omstandigheden.

 

en zo richten wij onze blikken niet naar wat tussen ons staat,

maar naar wat voor ons staat. wij sluiten af wat ons van elkaar

 

onderscheidt, omdat wij weten dat onze toekomst eerst komt.

wij moeten onze verschillen naast ons neerleggen, onze armen

 

naar beneden bewegen, zodat wij met onze armen naar elkaar

kunnen reiken. wij willen niemand kwaad doen, zoeken een leven

 

in harmonie met iedereen. laat de wereld en niets anders zeggen

dat dit waar is: dat ondanks ons leed wij zijn gegroeid, ondanks

 

onze smart, wij bleven hopen, dat hoewel wij moe waren, wij

steeds opnieuw probeerden voor altijd met elkaar verbonden

 

te zijn, zegevierend. niet omdat wij nooit meer verlies zullen

kennen, maar opdat wij nooit meer verdeeld zouden zijn.

 

 

aankondiging:

 

de heilige schrift vraagt ons te dromen van een eigen wijnstok,

een eigen vijgenboom om onder te zitten. niemand zal ons dan

 

nog bang kunnen maken. als wij in onze eigen tijd kunnen leven,

zal de overwinning niet van het zwaard zijn, maar van de bruggen

 

die we hebben gebouwd. een belofte, de weg naar een open

plek, een heuvel die we beklimmen, als we het zouden aandurven.

 

het is omdat amerikaan zijn meer is, dan een trots die we erven.

het is het gehavend verleden waar we instappen, en hoe we dit

 

zullen herstellen. wij hebben een kracht opgemerkt, die onze

natie zou verscheuren, in plaats dan ze te delen. een kracht

 

die ons land zou vernietigen, als dit democratie moest heten.

deze kracht was bijna aan de winnende hand. omdat democratie

 

misschien periodisch kan worden uitgewist, maar niet definitief

kan worden verslagen. in deze waarheid, in dit lot geloven wij.

 

terwijl wij onze ogen richten op de toekomst, kijkt de geschiedenis

ons recht in het gezicht. dit is het tijdperk van verrijzenis, van her-

 

opstanding. wij waren doodsbang toen het begon, wij voelden

ons niet klaar om erfgenaam te worden van dit angstaanjagend

 

uur. maar toch, in dat vermaledijde moment, vonden wij de kracht

om een nieuw hoofdstuk te schrijven, om ons hoop en vreugde

 

te schenken. terwijl wij ons voordien altijd afvroegen ‘hoe zouden

we deze catastrofe kunnen afwenden?’ beweerden wij nu:

 

 

‘hoe kon in ‘s hemelsnaam die catastrofe van ons winnen?’

wij zullen niet terugmarcheren naar wat was, maar rennen naar

 

een land dat weer heel is, welwillend, stoutmoedig, fel en vrij.

wij willen niet worden omgedraaid, onderbroken door intimidatie.

 

omdat we weten dat ons gebrek aan actie en inertie het erfgoed

van de volgende generatie zullen zijn, onze blunders hun last.

 

één ding is zeker: als wij genade laten samenvloeien met macht,

en macht met rechtvaardigheid, dan zal liefde onze erfenis zijn,

 

verandering het geboorterecht van onze kinderen. laten wij dus

een land verlaten dat beter is dan het land waarin we werden

 

achtergelaten. met elke ademstoot uit onze gebronsde lichamen

zullen wij de gewonde wereld doen verademen in een wonderlijke.

 

wij zullen verrijzen vanop de gouden heuvels in het westen.

wij zullen verrijzen van uit het winderige noordoosten, waar onze

 

vaders de revolutie voltooiden. wij zullen verrijzen uit de met meren

omrande steden uit het midden westen. wij zullen verrijzen uit

 

het zongebakken zuiden. wij zullen heropbouwen, ons verzoenen

en herstellen. in alle gekende plaatsen van onze natie, in elke uithoek

 

dat ons land wordt genoemd, zal ons volk, mooi en divers, oprijzen,

gehavend maar schitterend. wanneer die dag komt, stappen wij

 

uit de schaduw, vurig en niet bang. de nieuwe dageraad bloeit open

als wij ze bevrijden. er is altijd licht, als we maar moedig genoeg

 

zijn om het te zien. als we maar moedig genoeg zijn om het te zijn.

als we moedig genoeg zijn om te zien, moedig genoeg om te zijn.

 

Nicole Van Overstraeten

Maart 2021

 

Met een groepje vrienden-dichters, Will, Michael, Jacques en Roger (die enthousiaste commentaren gaf), vertaalden wij de oorspronkelijke tekst van Amanda Gorman. Uit onvrede met de toch wel woke-achtige bewering, dat een gedicht geschreven door een zwart meisje alleen maar door een zwarte vertaler kon worden vertaald.

Het resultaat was verbluffend: wij schreven elk ons eigen gedicht!


Enkele versies (van Mich, van Will) werden reeds geplaatst op Het Stille Pand, een site van André Bongers:

https://hetstillepand.art/van_caeneghem_the_hill_we_climb.htm


Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Arabische en Afrikaanse SF: het verleden opeisen, over het heden nadenken, de toekomst onder de ogen

Arabische en Afrikaanse SF: het verleden opeisen, over het heden nadenken, de toekomst onder de ogen zien Inleiding Alhoewel fervente ...