zondag 10 maart 2019

brieven aan goluiarda sapienza




goliarda sapienza, hoe moeilijk is het 
je naam uit te spreken, ik wil weten 
wat je naam betekent, ik wil weten wie 
je bent. jij met je huilogen, je ogen 
vol gevaar. met je angstogen, met je ogen 
als afgronden. je glimlach van gespeelde
nonchalance, gespeelde pijn, gespeelde
vechtlust, je glimlach vol pollutie, 
je glimlach van afkeer, van afwijzing,
je sigaret. misschien komt je naam van gula,
met achtervoegsel -hard, in de betekenis
van hebzuchtige, of ben jij een nazaat
van de reus, de vijand van god, de duivel,
goliath, de occulte, de filistijn? 
neen, je draagt gewoon een meisjesnaam, 
die je moeder je gaf omdat ze wilde 
dat je groot werd, en mooi en krachtig.


je schreef het genot, je schreef 
het plezier, je schreef over de kunst 
van het genot, de kunst van het plezier,
l'art de la joie, hoe vrolijk klinkt dit
in het frans. had je plezier toen je vetir 
qui sont nus van pirandello speelde,
toen je samen met luchino visconti senso
draaide? maar waarom plots dat hijgende
schrijven, die schriftjes vol inkt, mooie
ietwat losse letters met lussen naar boven,
naar beneden, rechtlijnige zinnen, met even
rechtlijnige maar toch deinende aantekeningen
in de marge? tussen twee schrijfsessies in
schommelde je in een hangmat van gevlochten
stro, je lachte voor even, dan weer keek je
hem aan, angelo pellegrino, met je ogen,
met je huilogen, met je ogen vol van bloemen.

je schreef over turijn, even luguber 
als vrolijk, vriendelijk als afstandelijk,
noordelijk door de hemel, zuidelijk door 
de aanwezigheid van ontelbare ijzeren
balkonnetjes. turijn, stad van de zelfmoord
van michel, die het deed ten huize van en
niet in zijn eigen huis, een groot schandaal.
hij was de laatste statenloze uit centraal europa,
zijn pupillen zwart als van diamantslijpers,
zijn obsessionele redeneringen zelf slepen
zwarte steentjes. wanneer een vriend doodgaat,
ben je verdrietig, een getuige van wie je was
verdwijnt, het is alsof een deel van jezelf
verdwijnt, je bent droef, zo een beetje
uit infantiele trots. turijn, turijn, poëtische
en lugubere hoofdstad van de zelfmoorden

 
Goliarda Sapienza (1924-1996) is geboren in een Siciliaanse familie met extreemlinkse sympathieën. Haar vader was advocaat bij de vakbond en was vóór de komst van het fascisme een belangrijke figuur binnen het socialisme. Haar moeder was directrice van het tijdschrift 'Grido del popolo', waarvan niemand minder dan de eerste leider van de Communistische Partij van Italië, Antonio Gramsci, redacteur was. Deze familiale achtergrond heeft onmiskenbare sporen achtergelaten in De kunst van het genot, een roman die pas verscheen in 1998, na de dood van de auteur en twintig jaar na de voltooiing van het boek. De overige vier romans van Sapienza vormen samen een biografische cyclus, maar de stem van het hoofdpersonage uit De kunst van het genot is ook dikwijls die van Sapienza. Maar liefst tien jaar heeft ze gewerkt aan wat sommigen een meesterwerk van de Italiaanse literatuur van de 20e eeuw noemen.

Arabische en Afrikaanse SF: het verleden opeisen, over het heden nadenken, de toekomst onder de ogen

Arabische en Afrikaanse SF: het verleden opeisen, over het heden nadenken, de toekomst onder de ogen zien Inleiding Alhoewel fervente ...