Margaret Atwood

dichters zijn eng. zij zijn egocentrisch,

zij scheppen er een sardonisch genoegen in 

hun geliefde in het openbaar te vernederen. 

dichters liegen, zijn verslaafd aan alcohol,

gore seks en aan zichzelf. zij laten zich 

door hun vrouw onderhouden, om ze daarna

te vervangen door een jonger exemplaar

 

Neen, dit zijn niet mijn woorden, maar die van de wereldberoemde schrijfster Margaret Atwood, de auteur van The Handmaid's Tale. In hoofdstukken 1, 2 en 3 van de verhalenbundel Het Stenen Matras (Alphinland, Spookverschijning en Donkere Vrouwe) voert zij het personage Gavin op, het prototype van de dichter en zijn 'Vrouwe' Constance. Constance ontwikkelt zich na hun breuk tot een succesvolle Fantasy schrijfster. Gavin trouwt met de veel jongere Reynolds en wordt docent creatief schrijven in Manitoba. Reynolds omringt hem op zijn oude dag met zogenaamde 'excellente' maar verstikkende 'verzorging', zij knuffelt de oude dichter als het ware 'dood'. Gavin krijgt een beroerte en sterft. In het derde verhaal zijn de protagonisten een stokoude tweeling, Martin en Marjorie, die stiekem al hun hele leven op elkaar verliefd zijn. Marjorie is de vrouw met wie Gavin Constance bedroog.

Gavin droomt eigenlijk de hele tijd van een verzoening met Constance. Terwijl hij doodgaat 'droomt' hij van een ontmoeting met Constance, hij vliegt 'doorheen de zwarte pupil van haar blauwe, verbaasde oog' bij haar naar binnen. Wat een subliem einde!

Deze 3 verhalen zitten boordevol ironie en gitzwarte humor. Stone Mattress is het laatste boek dat ik heb gelezen in 2020. Met genoegen lees ik deze bundel uit in 2021! 

deconstructie van winter

Winterlandschap met schaatsers en vogelknip. 

Pieter Bruegel, 1565.
 

deconstructie van winter

zal ik deze winter op je graf gaan liggen, vader,

zal ik op het kort gemaaide gras gaan staan, op de plek

waar jij voorheen begraven lag? mama fluistert, dat ik  

op mijn pa zal wandelen, maar hoe kan ik haar verwijten

horen, zij is al lang verdwenen uit dit huis.

 

(Naar Aboriginal Landscape van Louise Glück)

 

hoe jij je winterwoorden uitholt. hoe jij ze breekt.

het smelt zeg je, één lettergreep. sneeuwman, twee

lettergrepen, oorwarmer drie. ijskristallen ojee vier.

andere woorden vul je aan met restjes van letters,

met klank en geruis. ik weet hoe jij je woorden lepelt,

hoe jij je zinnen zeemzoet zemelt, hoe je wreed aan

verzen vreet. vreemd, dit keer voel ik de herfst niet,

laat staan de winter. mijn woorden dwarrelen dwaas,

mijn adem stokt, mijn verlangen verbazingwekkend

ijl. het lijkt of wolken in en uit mijn mond verdwijnen,

mijn woorden struinend en schuimend, als liggen zij

stiekem op de loer. zullen wij tomeloos week worden,

 

zullen wij het koud krijgen, zal de winter ademloos

en weerloos en zwak zijn? raken wij ondergesneeuwd?

zal de warmte, zachter dan herfst, erger dan zomer,

reddeloos verloren zijn? zal ik je mogen kussen,

zal ik je mogen knuffelen, zal ik je omarmen?

zal ik je vertellen hoe de regen dagenlang de daken

geselt, de muren likt, het houtvuur in de kachel

een hilarische vertoning? heb geen nood aan geur

van rottend hout, heb geen tintelend blauwe vingers.

peren vallen pruilend uit de bomen, appels fluisteren

beduimeld in gras. op mijn slimme filter ik foto’s

van sneeuw, alsof ik naar de winterprik verlang.

 

zo schrijf ik steeds je woorden aan, ik put ze uit.

jij dwaalt in nachten doelloos rond, wijl ik slaap

als een marmot en blindelings graaf naar een leeg

egelhol. wil zinken in een winterslaap, wil dromen

verbergen! maar is de wereld wel reukloos en stil?

om halfacht in de ochtend geurt het huis naar koffie,

een mix uit guatemala, colombia en kenia, met liefde

bereid door zorgzame handen in de nacht. kijk,

het witte walmen boven de nieuwe koffiezet! vlug

veeg ik de broodkruimels van tafel, buiten schijnt

de harde zon, het licht bezorgt mij kriebels. ik nies

en ik nies, ik dans en ik dans. de dag begint.

 

Nicole Van Overstraeten, zaterdag 24 oktober 2020

 

Dit gedicht publiceerde ik in het onlinetijdschrift DE VALLEI, in de verrukkelijke bundel genaamd WINTER.

Zie ook op mijn facebookpagina:  https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2451871505122460&id=100008989020499&sfnsn=mo

Het schilderij hierboven verwijst enigszins naar 'de winter weet van wanten' van Rose Vandewalle' uit de bundel.

In de maand mei begon ik met nota's te nemen over de pandemie covid 19, de meest mysterieuze ziekte die de wereld heeft overrompeld.

Maar toen hoorde ik zoveel verhalen, zoveel vreselijke en ongelooflijk belachelijke verhalen, dat ik stopte met schrijven.

Maar nu zijn we de maand september.

We zijn nog niet genezen, mensen gaan slordig om met de maatregelen tegen de pandemie.

Ik vind dat men van in het begin te laks is geweest en te vlug de lockdown heeft versoepeld.

Er zijn landen waar de problemen zowat zijn opgelost. Landen met een gedisciplineerde bevolking.

Hieronder dus mijn uitgewerkte nota's, en een foto betreffende de zoveelste tip (het gebruiken van de bloem echinaforce als geneesmiddel).

 

authentiek ontbijt, registratie van een chat

onthutst keek zij naar de broodkruimels
onder tafel, zag het witte walmen boven
de nieuwe koffiezet. dacht aan verdriet,
wou er eigenlijk niet aan denken. sloot
haar kanalen, nipte gulzig van de mix uit
guatemala, colombia en kenia, met liefde
bereid door zorgzame handen in de nacht.
echinaforce, zei je, of een ander preparaat.
werkt bij covid 19! gebruik de pure mist
verstuiver, ruik de pittige bloemengeur.
ach, hoor je hoe de klokken luiden voor
de zoveelste covid 19 dode? droefheid,
neuriede zij, wat is droefheid? treurnis,
hartzeer, melancholia, saudade, suerte?
ben te moe, te verdrietig om nog droef
te zijn. als we echt door en door treuren,
als we echt lijden, kunnen we het niet meer
zeggen, soms. al die dode oudjes in de wzc,
de lijkjes in de gymzaal. zij vond geen tranen.
word dan maar eens negentig, lig dan
verschrompeld, op je buik nog wel, eenzaam
en gerimpeld in je bedje. buiten schijnt
een harde zon, maar het licht bezorgt mij
kriebels. zij niest en zij niest, opent
zich, danst en danst. de dag begint.