Vandaag teruggevonden notities (zie seniorennet april 2021)
Zo lang geleden is het, dat ik nog inlogde op deze blog (seniorennet) : sinds 31 mei 2019! Bijna een jaar dus. Heb mijn (door intimici gekende) aversie voor facebook vandaag overwonnen, ttz. had zin om dingen te schrijven die meer ruimte vereisten dan mogelijk op facebook.
Facebook is me dikwijls te vluchtig.
Nochtans was het een post van de Nederlandse schrijfster Manof Uphoff op facebook die me ertoe aanzette dit opstelletje te beginnen. Zij presenteerde op originele wijze een kunstboek, door het met een camera te doorbladeren: Yoshitoshi's One Hundred Aspects Of The Moon.
Omdat ik de laatste tijd veel naar de maan heb zitten staren en foto's heb genomen van 'de superroze maan', te zien in de nacht van dinsdag 7 maart en in de ochtend van woensdag 8 maart, was ik helemaal gebiologeerd en echt 'vertrokken'.
De woodblockprints van Yoshitoshi zijn subliem.
Daar ik heb besloten heb tot mezelf terug te keren en te schrijven over onderwerpen en domeinen waar ik al jaren aan verknocht ben, deels om persoonlijke redenen, deels omdat ik door mijn interesses en achtergronden (oa door mijn opleiding en praktijk als leerkracht geschiedenis) daarheen automatisch werd gedreven en ook ben gevormd.
Ik bedoel hiermee: het Verre en Nabije Oosten.
Let wel: ik was vroeger ook enthousiast over de Toearegs in Noord Afrika (geloof dat ik als kind - wij woonden nog bij Bobonne en Parrain- in een oud historisch krantje in Halle, genaamd de Gazet van Halle, over dit geheimzinnig volk een feuilleton gelezen had), de Indianen van Noord-Amerika en Ierland, omdat ik ondertussen Dylan Thomas ontdekt had.
Het Verre Oosten dus en Japan in het bijzonder.
Daarom open ik de sessies op deze site met deze prachtige cover en een foto van Yoshitoshi.
Authentiek ontbijt -registatie van een chat
Nu maar pas wakker.
Onthutst keek zij naar de broodkruimels onder tafel, zij zag het witte walmen boven de Pure Mist verstuiver, rook de pittige citrusgeur, hoorde de klokken luiden voor de zoveelste Covid19 dode.
Zij dacht aan verdriet, wou er eigenlijk niet aan denken, sloot haar kanalen,
nipte van haar koffietje, een mix uit Guatemala, Colombia en Kenia, met liefde
bereid door zorgzame handen in de nacht. Droefheid, sprak zij, wat is
droefheid? Treurnis, hartzeer, melancholia, saudade, suerte? Wij zijn te
verdrietig om nog droef te kunnen zijn. En als we echt door en door treurig
zijn, als we echt lijden, kunnen we het niet zeggen (soms).
Reeds 38 dode oudjes in de verpleeghuizen.
Zij vond geen tranen. Wordt dan maar eens 80, lig dan verschrompeld, op
je buik nog wel, eenzaam en gerimpeld in je bedje...
Buiten schijnt een harde zon, het licht bezorgt haar kriebels, ze niest en
niest, opent zich, danst en danst. De dag begint.
(Yasmin)
Het zijn natuurlijk sowieso droeve tijden, waarin we, en dat is anders niet het geval (bijvoorbeeld met griep) elke dag over het aantal doden wereldwijd geïnformeerd worden. Ook bekendere mensen, uit de showbizz, het openlijke leven, etc. sterven duidelijk zichtbaarder voor het eigen bewustzijn. De laatste zanger/gitarist die vandaag overleed, John Prine, kende ik nauwelijks, toch een paar video's bekeken. Een paar dagen geleden was het ook met Pussy Galore (intussen 94) voorbij, Bondgirl in Goldfinger. Enz.enz. Niet allemaal door Corona. Dan las ik vanmorgen in Vrij Nederland een artikel over de schrijver Frans Kellendonk, al 30 jaar dood, landde daarmee weer op YouTube en kwam ten slotte terecht op een Site van het Letterkundige Museum, waarin iemand in tientallen video's (de meeste bekeken) een witte roos legt op het graf van Nederlandse en Vlaamse schrijvers, van Hadewijch tot Jan Wolkers, zeg maar, Deelder is er nog niet bij. Inhoudelijk zijn die video's niet erg diepgravend, maar het is mooi, nou ja mooi, om te zien waar ze allemaal wel of niet begraven zijn. Dus ook een dag met doden. Daarna nog gedeeltelijk een oud VPRO Programma met Wolkers bekeken...
https://www.youtube.com/user/LetterkundigMuseum2
Dus wel een zweem van droefenis vandaag, ook
(Jott)
wabi-sabi (het schoonheidsideaal van eenvoud, terughoudendheid en elegantie), mono no aware (het diep geroerd raken door de schoonheid en de vergankelijkheid van de natuur) en ukiyo-e (de drijvende wereld, ook zeepwereld genoemd, de wereld van het vertier).
|
Fri, Apr 24, 1:39 PM |
|||
Emo was als grapje bedoeld. Tegenwoordig moet ik maar een woord horen of ik word wild. Direct associeer ik dat woord met andere woorden, het roept de meest onverwachte beelden op, er stolt een verhaal in mijn hersens... Het is niet eens écriture automatique, het is een explosie of zo. Gojibessen: Madonna, Gwyneth Paltrow, super food, gaijin, Japan, Korea, Lucas Hüsgen, Passa Porta, Charlotte Mutsaers, verloren vriendinnen... Liggen in een opiumveld... En dit was alleen maar het literaire kanaal, haha! |
