in stervensmodus diana athill 101

januari 2019, het sneeuwt, hoera

het sneeuwt. jouw witte tuin met bloedmaan 

vond ik mooi, het kwezeltje fezeltje ingepakt 


in wolkjes plantenmist kijkt toe. mensen sterven 

nowadays, te beginnen met poes pipo mijn schatje 

mijn ratje. eerst was hij super druk plots kon hij 


niet meer eten niet meer lopen niet meer staan.

met stramme pootjes nog 1 keer naar zijn bakje.

daarna stierf poes pickles, wiens ingewanden

heen en weer werden geschud. ook de ex

van juan cassassus y garcia, hij die mijn 

muur schildert in muntgroen, mijn vloer tegelt 

in slimme grijze steen ligt in stervensmodus.

hij heeft reeds een nieuwe (jonge) vrouw 

een spaanse, zij heeft een souvenirwinkeltje

op mallorca, samen hebben zij een tweeling 

van twee, dat is het pure leven zei je toen

een film van alejandro gonzález iñárritu.

boeken van diana athill koester ik

als precieuze artefarcten, jij bent het

die me deze bevallige dame presenteerde


ben je daarvoor onbeschrijfelijk dankbaar.

ik kus je ik sus je ik mis je ik lust je zodra 

de eerste sneeuw verdwijnt eet ik een bord

muesli met pruimen en banaan, ik schil 

een appeltje voor de dorst voor als ik 

in stervensmodus raak, ooit, eens, ooit