Klassenstrijd

eigenlijk zou ik mezelf willen omschrijven

als klassenloos. maar sorry, karl heinrich marx,

jouw dromen en gedachten kloppen bij mij niet

helemaal. de klassenstrijd is mij onduidelijk,

zoals zoveel andere hersenspinsels mij omgeven,

een cluster purperen wolkjes waar ik mij suizend

als sneeuwkristallen in de wind, met een vaporeus

élan doorheen werk, mij uiteindelijk bevrijd.

het heeft niets te betekenen. misschien ben ik

een prototype van de fiere boerenstand, ik hou

van wroeten in de aarde, aardappelen rooien,
bloemen plukken, ik hou van paddenstoelen 

verzamelen, van de molen in hondzocht, ik hou

van verhalen over koeien melken, kalfjes voeren

en het opkoken van een pas geslachte vette haan.

maar ik behoor ook zeker tot de arbeidersklasse,

mijn vader werkte als arbeider aan de hoogovens,

had altijd zwarte randen onder zijn vingernagels.

ach, neen, de kleine middenklasse en de briljante

hogere klasse, waar hoor ik in ’s hemelsnaam

thuis? nu ben ik dichteres, ik schrijf dagelijks

duizend woorden, maar mijn verwarring is

duidelijk. zodra mijn woorden duidelijk zijn,

is mijn verwarring onduidelijk. of is mijn

verwarring dan toch duidelijk? is duidelijkheid

gelijk aan verwarring? is verwarring het enige

teken van leven, leef ik alleen als niets

mij duidelijk is? soms denk ik echt dat ik

een vreemdelinge ben, een morsige illegale 
immigrante. wat een leven met een mens doet. 

per slot van rekening heb ik alleen maar 
bewondering voor mensen die vrijwillig iets 

voor anderen doen. zich inzetten voor een goede 
zaak. dat is pas klasse. je bent een beetje 

geniepig zei je, met je uitleg over 
klassenstrijd, altijd je wraak krijgen enz 


De theatervoorstelling MARX (tekstregie: Stefaan Van Brabandt, spel: Johan Heldenbergh) op Taz 2018 in Oostende inspireerde mij.